Rode draad in het leven van Michiel Hollander, voormalig korporaal bij het Korps Mariniers? Mensen helpen, dát staat centraal in zijn leven. Destijds al, als militair en in al die jaren daarna, in de burgermaatschappij. Wat brengt een veteraan mee, naar die organisatie in de ‘gewone’ samenleving? En waarom zou zo’n organisatie, het bedrijfsleven, eigenlijk voor die veteraan moeten kiezen?

“Ik heb een heel divers curriculum vitae”, zegt Michiel Hollander. “Ik heb veel dingen gedaan, maar er zit wel degelijk een heel duidelijke lijn in. Want wát ik beroepsmatig allemaal deed, al die ervaringen, nam ik telkens weer mee naar die volgende stap.”

Hollander liep tal van keren de RopaRun, lopen om geld in te zamelen voor een goed doel. Terugkijkend naar zijn tijd bij de mariniers is ook met dat lopen een lijn te trekken. Want bij die RopaRun was het naast rammen, de finish halen, toch ook die zingeving. Als destijds uiteindelijk het geval bleek met zijn keuze voor het Korps Mariniers. Een jonge kerel, die er gewoon voor gíng. Om later steeds meer lading aan het invullen van de functie te geven.

Michiel: “Ik koos voor de mariniers nadat ik gestopt was met mijn HBO-opleiding om gymleraar te worden. Wat moest ik? Ik had de dienstplicht niet erg gevonden, ik hoorde meen ik bij de laatste lichting die zou worden opgeroepen, maar ik had uitstel gekregen vanwege mijn studie. Toen dacht ik ‘Ja, Defensie, lekker met elkaar sporten en naar het buitenland. Klinkt mooi!’ Maar als velen had ik er nooit over nagedacht wat dat nu écht inhield.”

Over zijn talenten, over zijn vaardigheden die hij opdeed en verder ontwikkelde in zijn jaren bij het korps, zegt Michiel Hollander: “Als ik daar iets specifiek uit selecteer, is het ‘mét elkaar doen, wat je móet doen’. Dat is toch wel de kern. Afgelopen RopaRun had ik een mariniersmaatje mee, een goede vriend van me. Ik had eerst mijn twijfels of hij wel fit genoeg zou zijn. Maar bij de start was hij er klaar voor. Typisch iets uit die marinierstijd. ‘Je regelt het wel’. Ook met het noodweer onderweg. ‘We regelen het wel. Samen’. Want je maakt een hoop lol, maar zorgt tegelijkertijd dat je alles voor elkaar hebt. Voor mij betekende dat later, in die burgermaatschappij, dat ik het meeste op mijn plaats zat op werkplekken waar ik die combinatie had. Plezier maken én je plicht doen.”

Dat deed Hollander op de ambulance als chauffeur, in die gesloten jeugdinstelling en ook nu, met projecten die strikte deadlines kennen. “Het maakt niet uit”, zegt hij. “Als je maar in een clubje komt waar die mindset heerst. Lol hebben, maar het wél regelen. Dan ben ik op mijn best, dan word ik heel gelukkig.”

Of hij, werkend in de burgermaatschappij, naar collega’s trekt, die ook een achtergrond bij Defensie hebben, dat je dan aan een half woord genoeg hebt om elkaar te begrijpen?
Michiel: “Dat hoeven niet per se mensen te zijn met een achtergrond bij Defensie, ondanks dat de klik dan wat gemakkelijker wordt. Op de ambulance had ik een collega, verpleegkundige, ik ga nog altijd om de twee weken met hem naar Ajax. Hij heeft geen Defensie-verleden, maar die man is zo sterk in geprotocolleerd werken. Samen hebben we de meest heftige ritten meegemaakt. En dan maakt het niet uit wat je tegenkomt op straat. Want je weet gewoon ‘Sámen redden we het’. Precies als destijds bij het korps. En ja, je hebt ook verpleegkundigen die uitstralen ‘Jij bent maar de chauffeur’. Maar waar het uiteindelijk allemaal om draait, is dat je een team vormt en de klus klaart.”

Na de ambulance en de jeugdzorg zit Michiel Hollander nu in de ICT-hoek, waar hij vooral de ‘menselijke projecten’ koestert. “Dat is iets minder geworden, maar ik onderhoud wel de klantcontacten, probeer cliënten uit te leggen hoe ze onze systemen moeten gebruiken. Luister naar de ervaringen van klanten en leg die vervolgens weer uit aan onze technische mensen.’

Want werken mét en voor mensen, bijvoorbeeld in dat sociale domein, doet hij het liefste. Daar ligt zijn hart, dat is werken in zijn comfortzone. “Waarom stapte ik over van de ambulance naar het sociale domein? Nou, op die ambulance functioneerde ik ook iets onder mijn kunnen. In het sociale domein behaalde ik vervolgens mijn HBO-diploma, dat vond ik belangrijk.”

Over zijn loyaliteit, het er zíjn voor elkaar, ook een kernbegrip binnen het Korps Mariniers: “In een vorige baan moest mijn directeur weg, ik ben toen ook opgestapt. Samen uit, samen thuis.” Nog altijd zoekt hij naar die ‘ideale functie’, díe reis is nog niet voltooid. Of teruggaan naar Defensie een optie is?
Michiel: “Ik heb het er wel eens over gehad met mensen binnen Defensie. Maar als officier speciale diensten moeten er drie achtereenvolgende functies bekend zijn. Dat gold destijds wel voor die eerste, maar niet voor die volgende twee. Het lukte dus niet met de juiste vacature. Nu zou ik er ook niet aan moeten denken om zoveel maanden per jaar weer weg te zijn. Je herinnert je vooral alle mooie dingen, maar ik ben niet voor niets weggegaan na het uitdienen van mijn contract.”

“Wij waren de eerste lichting bij het Korps Mariniers die in de korporaalsopleiding mochten kiezen tussen een contract voor onbepaalde tijd of bepaalde tijd”, kijkt Michiel Hollander terug. “Daarvoor was het altijd dat contract voor onbepaalde tijd. Wij hadden dus die keuze, en bij een dienstverband voor bepaalde tijd hoorde een goede premie. Daar ging ik voor. Want ik wist dat als ik goed genoeg was ik toch wel mocht blijven. Win win-situatie. Als korporaal heb ik mij in die vier jaren gespecialiseerd in optreden in stedelijk gebied, op dat moment nog wat onderbelicht. Ik had een sergeant-majoor die me veel ruimte gaf, net als de kapitein op Bureau Operatiën. Ik heb het gehele trainingsproces van het bataljon opgezet. Maar er bestond geen sergeantsstoel. En al mijn kennis overboord gooien en wachten tot ik daar over acht jaar als sergeant-majoor weer eens iets mee mocht? Nee dus. Hoofd personeel was op dat moment onze bataljonscommandant. Ik ben naar hem toegegaan en heb gezegd ‘Sorry overste, ik kom naar u toe om te vertellen dat ik mijn contract niet ga verlengen’. Ik had dus dat beslismoment. Vervolgens kreeg ik via Defensie, heel netjes, de kans voor die baan op de ambulance, de gelegenheid om mijn rijbewijzen daarvoor te halen. Prima geregeld proces. Maar ik denk er best nog wel eens over na; hoe zou het zijn als…”

Terug naar de insteek van onze serie interviews met Onbekende Helden. Wat biedt een veteraan aan meerwaarde, wat kan een bedrijf, een organisatie, specifiek van Michiel Hollander, van deze oud-marinier, gebruiken?
“Tja, neem kernwaarden, als een bedrijf dat omschrijft, die visie, dan denk ik wel eens dat zijn allemaal van die algemene, weinig zeggende kreten. Core values, die uiteindelijk helemaal niets voorstellen. Als je dan kijkt naar de waarden van het Korps Mariniers, dan zegt dat ineens weer heel erg veel. Verantwoordelijkheid nemen op momenten dat het echt moet, taakvolwassenheid, doorzettingsvermogen. Ja, ik denk wel dat dat soort zaken in je bagage van meerwaarde zijn.”