Hoe zag je carrière bij Defensie eruit?

“Ik ben als zeventienjarige jongen op 4 september 1995 opgekomen bij Defensie, destijds in Ermelo. Na de AMO (Algemene Militaire Opleiding) werd ik toebedeeld aan 320 Herstelcompagnie. Ik ben dus Technisch Specialist (TS’er) geworden. Uiteindelijk ben ik in Wezep bij de materiaaldienst terechtgekomen. Daar werkte ik voor het geniebataljon als monteur van YPR-onderstellen. De YPR is een pantserrupsvoertuig. Dat heb ik met heel veel plezier gedaan. Ik heb me de YPR daar echt eigen gemaakt.

“Daarnaast ben ik tot op heden heel actief bij de Rekwisieten Commissie van de Koninklijke Landmacht. Daar heb ik de rol van YPR-specialist op me genomen. Inmiddels is dat een beetje een uitgestorven vak, omdat het voertuig min of meer uitgerangeerd is. Deze museale stukken houd ik nog in leven, zodat we uit kunnen rukken op verschillende evenementen. Dat vind ik ook hartstikke leuk. Na vijf jaar TS heb ik een contract getekend bij de SMOD-groep (sergeant-majoor onderhoud diagnose). Zij worden ook wel de bergingsgroep genoemd. Daar ben ik chauffeur bij een YPR-bergingsdienst geworden. Daar heb ik veel geleerd en mooie vriendschappen opgebouwd. Je kunt die dienst ook wel de ANWB van de YPR-eenheid noemen.

“In 1999 ben ik op uitzending naar Kosovo geweest. Ik heb daar vooral opgetreden als YPR-monteur en was daar zeven volle dagen per week heel druk bezig om de rupsvoertuigen bruikbaar te houden. Ik heb daar echt ontzettend lekker gesleuteld, maar heb helaas ook nare dingen moeten zien. Die dingen hebben me een flinke knauw gegeven. Toen ik terugkwam heb ik me laten behandelen en de diagnose PTSS gekregen. Ik ben daardoor in het bezit gekomen van een militair invaliditeitspensioen. Die is levenslang. Nu krijg ik dus een maandelijkse vergoeding, waar ik heel blij mee ben. Het voelt als een stukje erkenning.

“Ik denk ook dat het belangrijk is om te beseffen dat een infanterist is opgeleid om te vechten. Een TS’er heeft wel de basis meegekregen, maar heeft een hele andere aanwezigheid op uitzending dan een infanterist. Dan zijn sommige ervaringen en indrukken die je hebt meegekregen, vooral als je wat jonger bent, voor jou heftiger dan hoe een infanterist ze zou ervaren.”

Na Defensie en je PTSS-diagnose heb je een burgerfunctie gekregen. Kun je vertellen hoe dat gegaan is?

“Ik heb een dusdanige knauw aan Kosovo overgehouden dat mijn carrièreplannen geestelijk bedompt raakten. Ik kon me niet meer zo goed ontplooien. Uiteindelijk heb ik besloten om als burger aan de slag te gaan bij de manoeuvreschool van Defensie in Amersfoort. Ze werkten daar met YPR-voertuigen, dus ik werd aangenomen als instructeur voor de onderhoudscursus. Dat is een van mijn leukste tijden bij Defensie geweest. Ik voelde me daar echt helemaal ‘the man’, omdat ik mijn kennis kon overdragen. Dat stopte helaas toen de YPR eruit ging. Toen ben ik verder gaan kijken en uiteindelijk op de Harskampkazerne uitgekomen. Dat was ook wat dichter bij huis. Ik ben daar chauffeur geweest en heb de boekwerken en wapenkamer gedaan. Dat was dus heel divers.

“Op een gegeven moment werd ik ziek. Ik kreeg een tumor in mijn hoofd, bij het kaakgewricht. Dan lig je er opeens een tijd uit. Toen ik weer terugkwam, vond ik het lastig om mijn draai te vinden. Ik heb toen verschillende stoeltjes gekregen om weer rust te vinden, maar uiteindelijk ben ik toch verder gaan zoeken naar werk met mens en machine. Zo kwam ik bij de luchtmacht terecht als YPR-beheerder. Ik was daar chef van twintig YPR-voertuigen. Tussendoor kreeg ik nog een motorongeluk. Daar ben ik toentertijd slecht vanaf gekomen, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik heb na dat ongeluk een jaar op bed gelegen en moest opnieuw leren lopen. Er heeft dus best veel gespeeld. Uiteindelijk ben ik geland waar ik nu zit: de Mineurs- en Sappeursschool (MSS) in Reek. Daar ben ik beheerder van een Breach House (gebouw waar militairen kunnen trainen met explosieven, red.). Ik herstel de boel na een breachoefening, oftewel het binnendringen van een huis.

“Naast dat werk bij Defensie werk ik al een aantal jaar bij Dar in Nijmegen, de vuilnisophaaldienst. Daar haal ik een paar uur in de week als chauffeur oud papier op voor verenigingen. Dat past heel goed bij me. Ik merk ook echt dat ik een andere kijk op werk heb dan mensen die niet in het leger hebben gezeten. Er zit toch ergens een andere soort discipline. Ik ben bij Dar gaan uitblinken als schadeloze chauffeur met kennis die er altijd op tijd is en conflicten in de kiem kan smoren. Daarom geef ik er nu af en toe ook rijles, het zogenaamde mentorrijden. Ik neem nieuwe mensen voor de avonddiensten mee, geef ze tips en probeer ze rijtechnisch nog wat bij te schaven. Het is allemaal millimeterwerk op de vuilniswagen, dus dat kan een hoop schelen. Datzelfde doe ik eigenlijk met jongens die overdag werken en nog wat moeite hebben met sommige dingen. Ik vind dat echt prachtig werk. ”

Het klinkt alsof voor jou alles samenkomt bij Dar!

“Dat heb je denk ik goed gezien. Bij Dar werk ik met mens én machine. Dat vind ik heel belangrijk en het mooiste dat er is. Er is ook geen lekkerder gevoel dan het delen van de kennis die je hebt met andere mensen. Dat doe ik het liefst en vind ik het leukste dat er is.”