Workshop Thuisfront helpt familie van militairen op missie

 ‘Het is heel fijn dat ze elkaar opzoeken en steunen als dat nodig is’

Wat is het thuisfront eigenlijk?
“Het thuisfront bestaat uit een groep mensen die thuis achterblijven. Het gaat dan vaak om partners, relaties of familie van militairen die uitgezonden zijn. Ik denk dat het een hele belangrijke groep is. Voor hen is het heel fijn als ze elkaar op kunnen zoeken en ondersteunen.
“Vroeger vertelden militairen heel weinig over hun uitzending. Voor de mensen die achterblijven was er helemaal geen steun. Ze moesten ermee zien te leven dat hun partner, vader of kind weg was en levensgevaar liep. Ze waren natuurlijk blij als diegene weer terug was, maar dat was het. Het is iets van deze tijd dat er aandacht is voor de mens, en dus de achterblijver, zelf. Gelukkig maar!”

Wat voor werk heb je hiervoor gedaan?
“Ik begon in 1989 bij Defensie. Mijn jongste zoon was toen acht jaar en ik wilde weer aan het werk. Ik heb toen een secretaresseopleiding gedaan en kwam via een uitzendbureau terecht bij Defensie. Ik merk gewoon dat Defensie mij altijd heeft aangesproken. Mijn huis was vlak bij legerbasis Oirschot, dat hielp ook mee. Vervolgens ben ik binnengerold bij de betaalmeestergroep en dat was gewoon super. Later heb ik bij Personeel & Organisatie (P&O) en het Dienstencentrum Re-integratie gewerkt.
“Voordat ik een kind kreeg, werkte ik in de zorg. Ook een beroep dat met dienstbaarheid te maken heeft. Die beroepen trekken mij blijkbaar.”

Hoe is de workshop Thuisfront ontstaan en met welk doel?
“We kregen een tip van Desirée, de bestuurder van Onbekende Helden. Zij dacht dat deze workshop goed zou zijn voor de achterblijvers. Wij vroegen ons af of daar wel behoefte aan was. Voordat je ergens aan begint, wil je natuurlijk wel een idee hebben over hoe het ontvangen gaat worden. Je kan van alles op gaan zetten, maar als er vanuit het thuisfront geen animo is wordt het lastig. Het idee is toen in een meeting met ‘thuisfronters’ op tafel gelegd. Daaruit bleek dat er zeker behoefte aan was. Vanuit onze eigen ervaring met militairen die uitgezonden zijn geweest, hebben we iedere keer gemerkt dat het thuisfront een hele belangrijke groep is.”

Met wie doe je dit samen?
“Ap van Gameren en Rob van Rijn! Dat zijn allebei oud-collega’s van het Dienstencentrum Re-integratie, waar ik eerder werkte. We kennen elkaar vanaf de oprichting van het dienstencentrum. We hebben met z’n drieën de regio Zuid vormgegeven. Dat was een fantastische tijd. Echt heel bijzonder!”

Je werkte dus bij een dienstencentrum. Dat is toch heel anders dan een workshop organiseren?
“Ja, zeker. Vanuit P&O heb ik al eerder workshops gegeven over onder andere rechtspositie. Voor het dienstencentrum moesten we ook af en toe wat presenteren. Bij ons in Zuid ging dat vaak over rouw, verlies en het begeleiden met PTSS. Dat is niet echt een training, maar ik heb wel het gevoel dat we voldoende mogelijkheden hebben gehad om de juiste vaardigheden te leren.”

Kun je iets vertellen over de inhoud van de workshop?
“Het eerste dat wij doen is een veilige situatie creëren. Dat is echt heel belangrijk. Dat betekent dat wij zeker tijdens de kennismaking heel zorgvuldig zijn. Achteraf horen we vaak dat dat juist de veiligheid heeft gecreëerd die mensen nodig hebben om hun verhaal te vertellen. Dat is gewoon heel mooi!

“Tijdens de workshop vertellen we ook over onszelf: waar we tegenaan gelopen zijn en wat onze problemen zijn geweest. Dat roept zoveel vertrouwen en veiligheid op, dat anderen ook open durven te zijn.

“We gebruiken tijdens de workshop kernkwadranten. Die bestaan uit verschillende onderdelen: je kwaliteit, valkuil, uitdaging en allergie. Als je daarmee kunt gaan spelen, kun je bij jezelf veel ontdekken. Die kernkwadranten kun je ook toepassen bij de ander. Als je iets bij een ander ziet, kun je bijvoorbeeld concluderen dat diegene in zijn valkuil zit. Zo leer je mensen kennen en kun je beter met hen omgaan.
“Als begeleiders hebben we alle drie onze eigen gereedschapskist. We zijn goed in verschillende dingen en op een of andere manier vult dat elkaar heel goed aan.”

Hoeveel mensen zitten er in één groep?
“Maximaal vijf á zes mensen. Dan zitten we er ook alle drie bij. Je moet je realiseren dat er hele heftige dingen langs kunnen komen. Het kan zelfs gebeuren dat we iemand na het vertellen van zijn of haar verhaal de tip geven om hulp te zoeken. Die mensen kunnen niet slapen en hebben flashbacks. Er zijn dan trajecten die hen veel beter kunnen helpen. Wij zijn geen psychiaters en sommige mensen hebben echt een professional nodig. Onze workshop kan ook een kennismaking zijn met verdere hulp. We willen mensen echt in de spiegel laten kijken en zichzelf laten vragen waarom ze niet bereiken wat ze wel willen bereiken.

“Het is ook mogelijk om preventief mee te doen aan de workshop. Als een geliefde nog op uitzending moet gaan en je bang bent dat je er niet goed mee om zal kunnen gaan. Bij ons kies je er zelf voor om mee te doen. Je wordt niet gestuurd. Je moet zelf voelen dat je tegen bepaalde dingen aanloopt en de motivatie voelen om ermee aan de slag te gaan. Daarom hebben we een minimumleeftijd aan de cursus gehangen. Als je 25 bent zijn je hersenen volgroeid en zou je in staat moeten kunnen zijn om te reflecteren op jezelf. Als je jonger bent is dat een stuk lastiger. We hebben lang over die leeftijdsgrens nagedacht, maar het zou heel jammer zijn als er mensen komen die het eigenlijk nog niet aankunnen.”